If I were a Product Manager in TaxiBeat or Uber or any competitor
Posted: July 27, 2012 Filed under: Business Leave a comment
There is a tremendous amount of data collected by companies the like of TaxiBeat or Uber or any of their competitors. To the uninitiated, these companies match taxi drivers with taxi-seekers usually through smartphone apps that each has installed. For example, through TaxiBeat the taxi-seeker can see the rating of a driver by other taxi-seekers, whether the taxi allows pets, can process credit cards and more, and select the taxi-driver that best fits him.
All these companies collect two basic pieces of data at a relatively high frequency
- the position of a taxi driver at a given time
- the position of a taxi-seeker at a given time
From these two basic pieces of information something wonderful can be built: A real-time supply and demand map of taxi services. Supply is measured by the number of available taxi drivers at a particular area and time. Demand is measured by the number of taxi-seekers at a particular area and time. The next step is to have a map with hot and cold areas for taxi drivers, where a hot area is an area of high demand and low supply and vice versa for the cold area. Taxi drivers generally want to be in hot areas, this is where the “action” is, where they are more likely to find their next customer. This is very-high value information for taxi-drivers. Is the taxi-driver wandering aimlessly trying to find the next customer? He can sure know about that and avoid the “dead” areas. This can be a service that taxi-drivers pay extra to access if they understand it can bring more revenue to them.
Taxi-drivers have traditionally relied on their experience and intuition for such information. Whenever there is a big sport or music event they know that demand for taxi-services will be high after the end of the event. Or at the end of a workday, there will be increased demand for areas where there are many offices, usually downtown. Now with this map, they can take this a step further, they can get unprecedented level of detail and reliability that data will trump experience. The supply-demand map will be what the GPS was to the taxi driver for routing. Before GPS, taxi-drivers could only go up to a certain level of map granularity and they had no real-time traffic information. Similarly, with the supply-demand map, drivers will be able to increase their number of customers by reducing their idle time.
There are benefits for the taxi-seeker as well. In high-demand time and places the taxi-seeker can be given an estimate for the time to find the next taxi. If the estimated time is high enough he can choose to select other means of transportation saving him the frustration of waiting aimlessly for the next taxi.
A critical size of the marketplace is needed before such supply-demand maps are reliable but certainly in big cities such maps can be created.
Πατάξτε την φοροδιαφυγή απελευθερώνοντας την δημιουργική σκέψη
Posted: May 14, 2012 Filed under: Data Mining 2 CommentsΣτην καρδιά του μηχανισμού για την πάταξη της φοροδιαφυγής βρίσκεται αυτή τη στιγμή ένα σύστημα που ονομάζεται ELENXIS. Το σύστημα αυτό δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα σύνολο κανόνων για την προώθηση υποθέσεων για περαιτέρω έλεγχο από εφοριακούς. Για παράδειγμα, ένας υποθετικός τέτοιος κανόνας μπορεί να είναι ο εξής: αν κάποιος είναι ελεύθερος επαγγελματίας και η έδρα του είναι σε περιοχή με αντικειμενική αξία πάνω από 2500 ευρώ / τ.μ. και το δηλωθέν εισόδημά του είναι μικρότερο από 20.000 ευρώ τον χρόνο τότε να γίνει επιτόπιος έλεγχος στην έδρα του.
Το σύστημα αυτό είναι κλειστό, με την έννοια ότι ελάχιστοι ξέρουν πως λειτουργεί και ακόμα λιγότεροι πως να μεταβάλλουν τους κανόνες. Επιπλέον είναι άγνωστο πόσο αποδοτικό είναι ένα τέτοιο σύστημα. Δηλαδή, πόσο καλά δουλεύουν αυτοί οι κανόνες; Υπάρχουν κάποιοι άλλοι κανόνες που μπορεί να είναι καλύτεροι; Και αν ναι πως θα τους βρούμε;
Ο τρόπος που το Δημόσιο προσεγγίζει ένα τέτοιο θέμα είναι η προκήρυξη διαγωνισμού όπου ο ανάδοχος του έργου αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει το έργο σύμφωνα με κάποιες ελάχιστες προδιαγραφές. Όμως αυτός ο τρόπος δεν μας διασφαλίζει σε καμμία περίπτωση ότι ο αλγόριθμος θα είναι ο βέλτιστος δυνατός. Ο αλγόριθμος αυτός δεν είναι κάποια κεκτημένη γνώση που μπορούμε να την αγοράσουμε έτοιμη και πακεταρισμένη και απλώς να την εφαρμόσουμε. Το ELENXIS θα πρέπει να το δούμε ως εφαρμοσμένη έρευνα. Και ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να προχωρήσει ένα σύνθετο, ερευνητικό πρόγραμμα είναι να προσκαλέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους. Να μπορούν όλοι να συμμετέχουν στην λύση του. Έχετε δει ποτέ κανένα Δημόσιο οργανισμό υγείας παγκόσμια να κάνει σύμβαση με ένα πανεπιστήμιο για να βρει την θεραπεία στο καρκίνο; Ακούγεται ανόητο αλλά το πρόβλημα της φοροδιαφυγής είναι ίσως στην ίδια κλίμακα, όσον αφορά την πολυπλοκότητά του. Χρειαζόμαστε όλα τα δημιουργικά μυαλά με εφαρμόσιμες ιδέες για να παταχθεί η φοροδιαφυγή.
Πάταξη της φοροδιαφυγής με έναν νέο τρόπο
Για να εκτοξευθεί λοιπόν η αποτελεσματικότητα του ELENXIS χρειάζεται ένας διαφορετικός διαγωνισμός, ένας ανοιχτός διαγωνισμός με απλούς και ξεκάθαρους όρους που θα δίνει την δυνατότητα σε όλους, από τον φοιτητή στο δωμάτιό του ως την ομάδα πανεπιστημιακών και την μεγάλη ιδιωτική εταιρία, να συμμετέχουν χωρίς κανένα κόστος. Ο διαγωνισμός αυτός θα αφορά μόνο την απόδοση του αλγορίθμου που είναι άλλωστε και η καρδιά του ELENXIS και θα είναι ανοιχτός για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, π.χ. για έναν χρόνο.
Πως θα γίνει η σύγκριση των αλγορίθμων; Με τον εξής απλό τρόπο. Το Δημόσιο θα είναι υπεύθυνο αντί για την σύνταξη των όρων ενός τυπικού διαγωνισμού να δώσει στην δημοσιότητα ένα πλήθος από φορολογικές υποθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων. Για παράδειγμα, μπορεί να επιλέξει τυχαία 500.000 υποθέσεις σε διάστημα 5 χρόνων και για κάθε υπόθεση να υπάρχει η δήλωση εισοδήματος, περιοδικές και εκκαθαριστικές δηλώσεις ΦΠΑ, συναλλαγές από την κάρτα αποδείξεων, ακίνητα δηλωμένα στο Ε9 κλπ. Οι πληροφορίες αυτές θα είναι απόλυτα ανώνυμες. Όλα τα προσωπικά στοιχεία θα έχουν απαλειφθεί, όλοι οι ΑΦΜ θα αναγράφονται κρυπτογραφημένοι, το ίδιο και οι διευθύνσεις κ.ο.κ. Ο σκοπός είναι να μην μπορεί να γίνει ταυτοποίηση προσώπου από τα δημοσιοποιημένα στοιχεία. Άρα πλήρης προστασία προσωπικών δεδομένων. Ας ονομάσουμε αυτό το σύνολο δεδομένων σετ Α.
Στη συνέχεια θα δίνεται ένα σύνολο από ελέγχους που έχουν ήδη διενεργηθεί και το αποτέλεσμα που είχαν, δηλαδή το ποσό των προστίμων που βεβαιώθηκαν. Ας ονομάσουμε αυτό το σύνολο δεδομένων, σετ Β. Ο αλγόριθμος που θα σχεδιάσει ο καθένας θα πρέπει να μαθαίνει πως να πάμε από το Α στο Β, δηλαδή πως από την φορολογική δήλωση, τα δηλωθέντα ακίνητα κλπ να μπορούμε να γνωρίζουμε το ύψος του προστίμου που θα πληρώσει κάποιος αν γίνει έλεγχος.
Η σύγκριση των αλγορίθμων θα γίνεται σε ένα τρίτο σετ δεδομένων, ας το ονομάσουμε σετ Γ, που περιέχει σύνολο από ελέγχους αλλά αυτή τη φορά το αποτέλεσμα των ελέγχων αυτών δεν δημοσιοποιείται και είναι γνωστό μόνο στο Δημόσιο.
Άρα ο τρόπος σύγκρισης των αλγορίθμων είναι ξεκάθαρος. Καλύτερος αλγόριθμος είναι αυτός που μπορεί να προβλέψει με την μεγαλύτερη ακρίβεια το ποσό που έφεραν στα Δημόσια ταμεία οι έλεγχοι του σετ Γ.
Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο καλύτεροι είμαστε από το τωρινό επίπεδο του ELENXIS και πόσα επιπλέον έσοδα μπορεί να αποφέρει ένας καλύτερος αλγόριθμος. Οι καλύτερες 20 ομάδες θα λάβουν χρηματικά έπαθλα, τα οποία θα συναρτούνται με το ποσό των αυξημένων εσόδων και εύκολα μπορούν να είναι της τάξης των εκατομμυρίων ευρώ. Θα έχουν επίσης και την υποχρέωση να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια το σύστημά τους, έτσι ώστε αυτή η γνώση να διαμοιραστεί και να αποτελέσει την βάση για ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση, ακριβώς όπως λειτουργεί η ακαδημαϊκή έρευνα, είναι ανοιχτή και προσβάσιμη σε όλους έτσι ώστε να λειτουργήσει ως σκαλοπάτι για τον επόμενο.
Υπάρχουν κάποια θέματα με την αντικειμενικότητα των σετ Β και Γ και κατά πόσο θα μπορεί αυτή η διαδικασία να αναδεικνύει το πραγματικά καλύτερο αλγόριθμο. Για παράδειγμα, δεν ξέρουμε τι έσοδα θα φέρνανε οι υποθέσεις που δεν ελέγχθηκαν. Όλα αυτά τα θέματα ξεπερνιούνται στην πράξη με τον σωστό σχεδιασμό κυρίως του σετ Γ. Σίγουρα θα χρειαστεί να γίνει και συζήτηση σχετικά με το πως είναι ο σωστότερος τρόπος δημιουργίας των σετ Β & Γ.
Υπάρχει προηγούμενο;
Η βασική ιδέα για αυτή την πρόταση γεννήθηκε από το Netflix Prize, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στο X Prize.
Η εταιρία Netflix είναι μια αμερικάνικη εταιρία με σημερινή κεφαλαιοποίηση $4,3 δισ. με αντικείμενο την ενοικίαση DVD. Η Netflix δεν διαθέτει φυσικά καταστήματα όπως τα παραδοσιακά video club – είναι αμιγώς online – και η αποστολή των DVD γίνεται ταχυδρομικά. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της εταιρίας είναι ότι επιτρέπει σε κάθε πελάτη να βαθμολογεί τις ταινίες που έχει δει, από 1 ως 5 αστέρια. Βασιζόμενη στις βαθμολογήσεις του κάθε πελάτη προτείνει ταινίες που δεν έχει δει και είναι πιθανό να του αρέσουν. Με αυτόν τον τρόπο ο πελάτης ανακαλύπτει ταινίες που τον ενδιαφέρουν και η Netflix κρατάει το ενδιαφέρον των πελατών της άρα και των συνδρομών τους.
Ως το 2006, η σύσταση των ταινιών γίνονταν από έναν αλγόριθμο που αναπτύχθηκε μέσα στην Netflix (in-house λύση). Στο τέλος του 2006, οι άνθρωποι της Netflix είχαν μια εξαιρετική ιδέα που έμελλε να αλλάξει ριζικά όχι μόνο τον τρόπο λειτουργίας της Netflix αλλά και πολλών άλλων. Αποφάσισαν να διοργανώσουν έναν διαγωνισμό όπου μπορούσε ο καθένας να συμμετάσχει, από τον μοναχικό φοιτητή από το διαμέρισμά του ως και την ομάδα ερευνητών από διάφορα φημισμένα ερευνητικά κέντρα. Όλοι. Ο διαγωνισμός έδινε πρόσβαση στις βαθμολογήσεις περίπου 500.000 χρηστών και ο κάθε αλγόριθμος κρίνονταν αναλόγως με το πόσο καλά μπορούσε να προβλέψει τις βαθμολογήσεις ταινιών σε ένα νέο σύνολο ταινιών. Η πρώτη ομάδα που θα κατάφερνε να βελτιώσει την ακρίβεια πρόβλεψης κατά 10% σε σχέση με τον υφιστάμενο αλγόριθμο θα κέρδιζε 1.000.000 δολάρια.
Η ανταπόκριση ήταν άνευ προηγουμένου. Συμμετείχαν 5169 ομάδες αποτελούμενες από 51051 συμμετέχοντες από 186 χώρες, γνωρίζοντας ότι η προσπάθειά τους μπορεί να μην είχιε ποτέ χρηματική ανταμοιβή. Το έπαθλο το κατέκτησε το 2009 ένας συνδυασμός από ερευνητές, φοιτητές ακόμα και ψυχολόγους, οι οποίοι αθροιστικά είχαν διαθέσει πολλές χιλιάδες ωρών από τον ελεύθερο χρόνο τους ως χόμπι.
Ο πραγματικά κερδισμένος σε αυτή την υπόθεση όμως ήταν η Netflix όπου στην ουσία πλήρωνε την κάθε ώρα του εξειδικευμένου επιστήμονα ή του ταλαντούχου μεταπτυχιακού φοιτητή με όρους ανειδίκευτου εργάτη Μπαγκλαντές (λίγα σεντς την ώρα) και όλα αυτά μόνο με την εξασφάλιση ότι θα επιτευχθεί ο στόχος του 10%. Έναν στόχο, όπου όπως δήλωνε και η ίδια, όχι απλώς δεν θα μπορούσε με τις δικές της δυνάμεις να επιτεύξει αλλά θεωρούσε ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί από οποιονδήποτε.
Ανοίξτε τα δεδομένα και η φοροδιαφυγή δεν θα έχει που να κρυφτεί
Η δημιουργία ενός τέτοιου ανοιχτού διαγωνισμού δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, σίγουρα θα χρειαστεί τεχνική βοήθεια αλλά είναι απόλυτα εφικτή η δημιουργία του. Τα πανεπιστήμιά μας μπορούν να συνδράμουν στον σχεδιασμό και δημιουργία των 3 σετ δεδομένων.
Η πρόταση αυτή δεν έχει ιδιαίτερο κόστος. Τα όποια χρηματικά έπαθλα θα συναρτώνται με το ύψος των πρόσθετων εσόδων που θα υπάρχουν άρα δεν χρειάζεται να διατεθούν λεφτά που δεν υπάρχουν.
Είμαι σίγουρος ότι η απήχηση ενός τέτοιου διαγωνισμού θα είναι τεράστια και όχι μόνο μέσα από την Ελλάδα.
Ανοίξτε τα δεδομένα και η φοροδιαφυγή δεν θα έχει που να κρυφτεί.
Που μπορούν να χρησιμεύσουν οι δημοσκοπήσεις
Posted: May 5, 2012 Filed under: Data Mining, Politics | Tags: data mining, δημοσκοπήσεις Leave a commentΟι δημοσκοπήσεις είναι χρήσιμες για διάφορους σκοπούς από εργαλείο πρόβλεψης (και επηρεασμού) εκλογικού αποτελέσματος, αλλά θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να μειωθεί το κόστος των εκλογών;
Εξηγούμαι. Στις επόμενες εκλογές θα υπάρχουν 36 κόμματα και υπάρχουν 9,5 εκατομμύρια εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να εκτυπωθούν, διανεμηθούν και ανακυκλωθούν 9,5 εκ. * 36 = 342 εκατομμύρια ψηφοδέλτια. Το συνολικό κόστος για όλο τον κύκλο της ζωής του ψηφοδελτίου από την παραγωγή και διανομή χαρτιού (με κόστος του κράτους), στη συνέχεια την εκτύπωση (με κόστος των κομμάτων), την μεταφορά στα εκλογικά κέντρα, την τακτοποίηση στα εκλογικά κέντρα και την ανακύκλωση των μη χρησιμοποιημένων ψηφοδελτίων, είναι μη αμελητέο. Δεν έχω στοιχεία για να υπολογίσω αυτό το κόστος, αλλά θα έλεγα ότι είναι κάποια εκατομμύρια ευρώ.
Το συντριπικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των ψηφοδελτίων θα παραχθεί μόνο και μόνο για να πεταχθεί στα σκουπίδια. Για ποιο λόγο, να έχουμε ίδιο αριθμό ψηφοδελτίων σε κάθε εκλογικό τμήμα για τη ΝΔ και το ΚΚΕ-μλ; Αφού ξέρουμε εκ των προτέρων ότι από τα 9,5 εκατομμύρια ψηφοδέλτια του ΚΚΕ-μλ θα πεταχθούν στα σκουπίδια περίπου τα 9,47 εκατομμύρια ή ποσοστό 99,7%! Και επειδή το κράτος και δη το Ελληνικό ποτέ δεν τα πήγε καλά με την σωστή εκτίμηση αναγκών, προτείνω να χρησιμοποιηθούν οι δημοσκοπήσεις ως μέσο εκτίμησης του αριθμού ψηφοδελτίων που πρέπει να έχει ένα εκλογικό τμήμα. Αφού οι δημοσκοπήσεις συγκλίνουν σε ΝΔ 24%, ΠΑΣΟΚ 18%, ΣΥΡΙΖΑ 11% κοκ., τα ανάλογα ποσοστά με ένα ασφαλές ποσοστό προς τα πάνω (με βαθμό εμπιστοσύνης 95% που λέμε εμείς οι στατιστικολόγοι) να βρισκονται στα εκλογικά τμήματα. Η καμπύλη των αναμενόμενων ψηφοδελτίων θα αλλάζει ανάλογα με την περιοχή και ανάλογα με το εκλογικό τμήμα, όπως ακριβώς κάνουν και οι δημοσκοπήσεις. Και θα λαμβάνουν υπ’ όψιν και το ποσοστό αποχής. Πόσο μπορούμε να σώσουμε από αυτό; Με πολύ συντηρητικές προβλέψεις μπορούμε να κάνουμε την ίδια δουλειά με 10 εκατομμύρια ψηφοδέλτια αντί για 342, άρα να κρατήσουμε κάτω από το 3% όλων των ψηφοδελτίων! Δηλαδή σχεδόν απαλείφουμε το συνολίκο κόστος χαρτιού, εκτύπωσης, μεταφοράς, τοποθέτησης και ανακύκλωσης των ψηφοδελτίων.
Η πρόταση δεν είνα απλά εξοικονομιστική αλλά και χαρακτηριστικά οικολογική. Μειώνουμε την σπατάλη φυσικών πόρων και αποφεύγουμε να παράγουμε πράγματα που ξέρουμε ότι θα τα πετάξουμε.
Η πρόταση προάγει και την καλύτερη πρόσβαση των κομμάτων στην εκλογική διαδικασία, μιας και το κόστος εκτύπωσης που βαραίνει τώρα τα κόμματα θα μειωθεί και μάλιστα θα μειωθεί ακόμα περισσότερο για τα μικρά κόμματα που έχουν και την μεγαλύτερη οικονομική ανάγκη (για τα μεγαλύτερα κόμματα υπάρχει πάντα η Αγροτική Τράπεζα, η οποία όλως περιέργως δεν ζητάει πίσω τα 250 εκατομμύρια που έχει δώσει ως δάνεια στα 2 μεγάλα κόμματα).
Αν το σκεφτείτε όλα τα εργαλεία για αυτό είναι σχεδόν έτοιμα. Να λοιπόν ένα απτό παράδειγμα αξιοποίησης δεδομένων για μείωση της σπατάλης και προστασίας του περιβάλλοντος.
Προσθήκη. Στην επισήμανση από αναγνώστες ότι υπάρχει θέμα με την τήρηση του μυστικού της ψηφοφορίας, υπάρχουν πολλές παραλλαγές που εξασφαλίζουν το μυστικό της ψηφοφορίας, παρουσιάζω δυο από αυτές.
- Τα ψηφοδέλτια είναι μέσα στο παραβάν. Ο ψηφοφόρος επιλέγει το ένα ψηφοδέλτιο που επιθυμεί, το τοποθετεί στον φάκελο και ψηφίζει. Αυτή η λύση μειώνει και την εργασία της εφορευτικής επιτροπής μιας και δεν χρειάζεται να συλλέγει ψηφοδέλτια και να τα δίνει σε κάθε ψηφοφόρο.
- Η εφορευτική επιτροπή δίνει ψηφοδέλτια από όλα τα κόμματα (όπως τώρα) και ο ψηφοφόρος εισέρχεται στο παραβάν. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια μικρή διαφοροποίηση σε σχέση με το πως ψηφίζουμε ως τώρα. Αντί να πετάει τα ψηφοδέλτια στο σάκο σκουπιδιών, όταν εξέρχεται μπαίνει σε ένα δεύτερο παραβάν όπου τα επαναταξινομεί. Δηλαδή βάζει το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ πάνω από τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ πάνω από τα άλλα της ΝΔ κοκ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέλη της εφορευτικής επιτροπής παίρνουν τα ταξινομημένα ψηφοδέλτια και τα επαναπροωθούν στους επόμενους ψηφοφόρους. Όποιος πολίτης δεν θέλει ή δεν μπορεί (π.χ. ηλικιωμένοι) να ταξινομήσουν τα ψηφοδέλτια τότε τα αφήνουν στην άκρη του πάγκου και η ταξινόμηση θα γίνεται από μέλη της εφορευτικής επιτροπής ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυξάνεται λίγο η προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε κατά την ψηφοφορία όπως και η προσπάθεια των μελών της εφορευτικής επιτροπής.
Πλήρωνε και μην ρωτάς
Posted: May 5, 2012 Filed under: Politics Leave a comment
Δημοκρατία σε όλο το μεγαλείο της έννοιάς της, σημαίνει ότι ο Λαός (ο αληθινός, όχι το κόμμα) κρατά την εξουσία. Στην Ελλάδα του 2012 σημαίνει ότι ο πολίτης καλείται να ψηφίσει μια φορά τα 4 χρόνια και μετά δέχεται εντολές από την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία για τα πάντα. Η Δημοκρατία κρατάει για τα λίγα λεπτά που θα βρίσκεται ο καθένας μας στο παραβάν και στην συνέχεια θα μας ξαναρωτήσουν στις επόμενες εκλογές. Τι είπες; Δεν συμφωνείς με το χαράτσι της ΔΕΗ και θα προτιμούσες να γίνουν απολύσεις στον Δημόσιο τομέα αντί για νέοι φόροι; Ο κύριος υπουργός θα τοποθετήσει την άποψή σας στα “υπ’ όψιν” (ξέρεις εσύ). Θα ήθελες περισσότερους πόρους για τα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες και να μην πληρώνουν αυτά τα παιδία την κρίση; Πάλι έχασες, γιατί δεν αποφασίζεις εσύ. Αποφασίζουν για σένα, οι πεφωτισμένοι ηγέτες που εσύ διάλεξες.
Είναι ώρα για περισσότερη άμεση δημοκρατία και στην Ελλάδα. Να μας ρωτάνε για περισσότερα πράγματα, όπως γίνεται για παράδειγμα στην Ελβετία ή στις ΗΠΑ. Τα δημοψηφίσματα σε αυτές τις χώρες τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο είναι κοινός τόπος. Στην Ελβετία κάνουν δημοψήφισμα για τον αν θέλουν οι κάτοικοι μιας περιοχής να περάσει νέος δρόμος πάνω από κάποια χωριά. Στις ΗΠΑ για το αν θα επιτραπούν οι γάμοι ομοφυλόφιλων.
Άμεση δημοκρατία σημαίνει ενεργός πολίτης, σημαίνει σκεπτόμενος πολίτης. Αν είχαμε περισσότερους σκεπτόμενους πολίτες θα είχαμε αφήσει αυτό το άθλιο πελατειακό πολιτικό σύστημα να διογκωθεί;
Για αρχή, προτείνω ο κάθε Έλληνας φορολογούμενος να μπορεί να ψηφίζει κάθε χρόνο για το που θέλει να κατανεμηθούν οι φόροι που πληρώνει ο ίδιος. Προσοχή, δεν μιλάω για μείωση ή αύξηση των φόρων. Μιλάω να μας δωθεί το δικαίωμα της επιλογής για το πως θα κατανεμηθούν οι φόροι που έτσι και αλλιώς πληρώνουμε. Αυτή την στιγμή με το εκκαθαριστικό της Εφορίας μας ανακοινώνουν πως κατανέμονται οι φόροι μας. Καιρός είναι να μπορούμε να γίνουμε και πομποί και όχι απλώς δέκτες της πληροφορίας. Όταν συμπληρώνουμε την φορολογική μας δήλωση θα υπάρχει ένα σκέλος όπου ο κάθε ένας από εμάς, αν φυσικά το επιθυμεί, θα μπορεί να δηλώνει το ποσοστό που θέλει να κατανεμηθεί σε κάθε υπηρεσία.
Πως θα επηρεάζει αυτό τον προϋπολογισμό της κάθε υπηρεσίας; Ένα κομμάτι, για παράδειγμα το 10%, θα καθορίζεται από τις επιθυμίες του καθενός από εμάς. Το υπόλοιπο 90% θα εξακολουθεί να καθορίζεται από τους πεφωτισμένους ηγέτες μας. Η πρόταση αυτή έχει την δυνατότητα να φέρει βαθιές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της κάθε υπηρεσίας. Το ρητό “Εγώ σε πληρώνω” που εκστομίζεται από τόσους αγανακτισμένους πολίτες όταν συναλλάσονται με δημόσιες υπηρεσίες, θα αποκτήσει πραγματικό νόημα. Κάνει μια δημόσια υπηρεσία πραγματικά σημαντικό έργο, όπως αυτό κρίνεται από τους πολίτες. Ήρθε η ώρα να τους επιβραβεύσουμε. Υπάρχει κάποια ΔΟΥ όπου οι υπάλληλοί της είναι αγενείς και υπάρχουν γνωστές υποθέσεις χρηματισμού κάποιων από αυτούς. Ήρθε η ώρα ο καθένας από εμάς να τους κρίνει.
Το σπουδαιότερο ατομικό δικαίωμα, το δικαίωμα στην επιλογή, στην πράξη δεν μας το δώσανε ποτέ. Καιρός να ζητήσουμε το αυτονόητο.
Ατομικά κριτήρια επίδοσης για εφοριακούς
Posted: May 1, 2012 Filed under: Politics 2 CommentsΑν με ρωτήσεις ποια είναι η καρδιά του προβλήματος στο Δημόσιο, η απάντησή μου είναι μια : η παντελής έλλειψη ανάληψης ευθύνης (οι Αμερικάνοι το λένε accountability). Ποιος φταίει που οι σταθμοί στο Μετρό δεν παραδίδονται εγκαίρως; Κάποιος, κάποιοι, το σύστημα, η άδικη κοινωνία. Ποιος φταίει που οι εισπράξεις μια ΔΟΥ είναι πολύ κάτω του αναμενόμενου; Κάποιος, κάποιοι, το σύστημα, η άδικη κοινωνία. Ποιον ή ποιους πρέπει να επιβραβεύσουμε επειδή μια άκρως γραφειοκρατική υπόθεση προχώρησε γρήγορα και παρά τα εμπόδια; Όλους τους δημόσιους υπαλλήλους (θα έλεγε η ΑΔΕΔΥ)!
Αυτό το όλα ή τίποτα είναι άκρως ισοπεδωτικό και στην πράξη οδηγεί σε εξίσωση προς τα κάτω. Πως πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό; Με ατομικά και αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης επίδοσης. Δεν λέω κάτι καινούργιο και αυτό είναι και το ευτύχημα, ότι η αξία αυτών έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά. Μάλιστα και ο ΑΣΕΠ είναι αυτό ακριβώς, αλλά επικεντρώνεται μόνο στο σκέλος της πρόσληψης.
Μια στοιχειωδώς σοβαρή επιχείρηση με ομάδα πωλητών θέτει μετρήσιμους στόχους με bonus και malus για κάθε πωλητή. Μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος των αποδοχών τους μπορεί να είναι συνδεδεμένο σε ατομικούς (και συλλογικούς) στόχους.
Ποιοι είναι οι πωλητές, κατά τρόπο τινά, του Δημοσίου – ποιο είναι αυτοί που φέρνουν τα χρήματα στο Δημόσιο; Οι εφοριακοί. Προτείνω λοιπόν για την ιδιαίτερα σημαντική ομάδα των εφοριακών να θεσπιστούν ατομικά, αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης τα οποία θα είναι παρόμοια με τα κριτήρια που εφαρμόζει η αγορά στους πωλητές. Για παράδειγμα, τα κριτήρια αυτά θα μπορούσε να είναι τα συνολικά βεβαιωθέντα έσοδα και πρόστιμα που έχει φέρει ο κάθε εφοριακός και το σύνολο και είδος υποθέσεων που έχει αναλάβει. Με αυτά τα απλά κριτήρια μπορεί να γίνει σταθμισμένη σύγκριση εφοριακών στην ίδια ΔΟΥ αλλά και σε διαφορετικές ΔΟΥ και με δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο να δωθεί αύξηση σε καλούς εφοριακούς.
Η αναγέννηση που θα φέρουν τέτοια μέτρα είναι σχεδόν πέρα από την φαντασία μας. Θέλεις κε. εφοριακέ να τεμπελιάζεις; Πολύ ωραία αλλά τουλάχιστον τώρα να σε ξέρουμε, να συστηθούμε βρε αδερφέ. Εμένα με λένε Έλληνα φορολούμενο και σε πληρώνω, για πες μου και τα δικά σου! Θέλεις κε. εφοριακέ, νέε με σπουδές και όνειρα να προσπαθήσεις και να κατακτήσεις κάτι παραπάνω. Εύγε! Εμένα με λένε έλληνα φορολογούμενο και θα ήθελα να σε πληρώνω παραπάνω για το έργο σου. Να έρθει επιτέλους η μέρα που θα λέμε, σε ευχαριστώ, κε. εφοριακέ για το παραπάνω που έκανες.
Η μοναδική ερώτηση που μετράει
Posted: April 29, 2012 Filed under: Politics 2 Comments
Στις 6 Μαϊου θα κληθείς να ψηφίσεις στις πιο σημαντικές εκλογές αυτού του τόπου τα τελευταία 70 χρόνια. Υπάρχουν τόσα κόμματα, καινούργια και παλιά, τόσες προγραμματικές δηλώσεις, τόσοι πύρινοι λόγοι και διαδικτυακές εφαρμογές που σε βοηθάνε να ανακαλύψεις τι θα ψηφίσεις. Είσαι κατά ή υπέρ του επιδόματος πολυτέκνων που υπόσχεται η ΝΔ; Ποια είναι η γνώμη σου για την ηπιότερη προσαρμογή που υπόσχεται ότι θα διαπραγματευθεί το ΠΑΣΟΚ με την τροϊκα; Συμφωνείς με την ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας με την συμμετοχή του Στρατού που προτείνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις μπορεί να σε μπερδέψουν. Να σε αποπροσανατολίσουν από το ένα και μοναδικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσεις. Όχι με “ίσως” και “δεν ξέρω” ή “δεν είμαι σίγουρος”. Η απάντηση στο ερώτημα έχει ένα “Ναι” ή ένα “Όχι”. Δεν χωράει τρίτη απάντηση.
Συμφωνείς ότι για την οικονομική κρίση που ζούμε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το φέρουν οι Ελληνες πολιτικοί και πολίτες ;
Αν απάντησες “Οχι” τότε θα ψηφίσεις ένα από τα “Ανεξάρτητοι Έλληνες – Χρυσή Αυγή – ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΛΑΟΣ”. Για σένα που απάντησες “Όχι” δεν θα μπορέσω να πω κάτι παραπάνω, είναι σαν ευχή και κατάρα να κυβερνήσουν αυτοί που ψήφισες.
Αν απάντησες “Ναι” τότε ίσως ξέρεις ότι οι 200.000 πλαστές συντάξεις που κόστιζαν (και κοστίζουν) σε εμάς 850 εκατομμύρια τον χρόνο είναι έγκλημα. Ότι οι εισφορές στο 43% του μισθού είναι αντι-παραγωγικό. Ότι η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (θα έπρεπε να) είναι όχι απλώς παράνομη αλλά αντισυνταγματική. Ότι η φοροδιαφυγή είναι ανήθικη. Ότι …. Μπορείς να προσθέσεις τόσα πολλά.
Αν απάντησες “Ναι” τότε πρέπει να σκεφθείς ποιο κόμμα έχει την καλύτερη δυνατότητα να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω. Σίγουρα όχι αυτοί που μας έφτασαν εδώ. Αν ήμουν εξαρτημένος στα ναρκωτικά και έκανα το τεράστιο βήμα να συνειδητοποιήσω τι φταίει που κοιμάμαι στο δρόμο και η ζωή μου είναι κόλαση, δεν θα πήγαινα για καθοδήγηση σε αυτόν που μου πουλάει ναρκωτικά. Ακούω ΠΑΣΟΚ, ΝΔ αλλά και ΔΗΣΥ που λένε ότι το πήραν το μήνυμα και ότι θα είναι καλά παιδιά από εδώ και πέρα και ότι δεν θα το ξανακάνουν και σκέφτομαι πόσο ανόητος πρέπει να είναι κάποιος για να τους εμπιστευθεί ξανά. Μένουν ουσιαστικά 4 κόμματα Οικολόγοι Πράσινοι, ΔΗΜΑΡ, Δράση και Δημιουργία Ξανά. Οι Οικολόγοι Πράσινοι όπως και η ΔΗΜΑΡ είναι συμπαθείς σε πολύ κόσμο αλλά σε αυτές τις εκλογές δεν μπορούμε να ψηφίσουμε με απλή συμπάθεια. Οι Οικολόγοι Πράσινοι και η ΔΗΜΑΡ απαντούν με “Ισως” σε τόσα πολλά που έχουν απάντηση “Ναι” ‘η ‘Όχι”. Μάλλον δεν έχουν αποφασίσει και οι ίδιοι για το αν η απάντηση στο Βασικό Ερώτημα είναι “Ναι” ή “Όχι”.
Η Δημιουργία Ξανά είναι ένα συμπαθές κίνημα πολιτών που έχει ενδιαφέρουσες προτάσεις. Δεν έχω να προσάψω κάτι αρνητικό στο κίνημα αυτό, πέρα ότι θα προτιμούσα να έχει πιο συγκεκριμένες προτάσεις.
Θα προέτρεπα, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, να κοιτάξεις τις προγραμματικές δηλώσεις της Δράση εδώ www.drassi.gr. Είναι μακράν οι πιο συγκεκριμένες και οι πιο ρηξικέλευθες, αντιμετωπίζοντας την αιτία του προβλήματος. Οι προτάσεις της Δράση για το ασφαλιστικό, το κλείσιμο δημοσίων οργανισμών χωρίς αντικείμενο και απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, η κατάργηση φόρων για κατοχή ακίνητης περιουσίας αξίζουν προσοχής.
Δεν θέλω να σου πω τι να ψηφίσεις, δεν θα μπορούσα να το κάνω άλλωστε. Αν όμως η απάντηση σου στο Βασικό Ερώτημα είναι “Ναι” τότε κοίταξε και την Δράση. Αξίζει να μπει στην Βουλή.
Δικά μου τα λεφτά δικές μου και οι αποφάσεις
Posted: April 29, 2012 Filed under: Politics Leave a comment
Πως θα σου φαίνονταν αν έρχονταν κάποιος και σου έλεγε ότι για το δικό σου καλό, θα σου κρατάω 200 ευρώ τον μήνα από τον μισθό σου, με αντάλλαγμα ιατροφαρμακευτική ασφάλιση. Τους όρους αυτής της ασφάλισης όμως δεν μπορείς να τους καθορίσεις, ούτε καν να τους επηρεάσεις. Μάλιστα, όποτε αυτός το κρίνει θα μπορεί να αλλάζει τους όρους της ασφάλισης χωρίς όχι απλώς να έχει την δική σου συγκατάβαση αλλά καλά-καλά χωρίς καν να σε ενημερώνει.
Θα δεχόσουν κάτι τέτοιο; Το πιο πιθανό είναι αν γινόνταν κάτι τέτοιο να κατέφευγες στα δικαστήρια για απάτη.
Και όμως αυτό ακριβώς γίνεται με την ιατροφαρμακευτική ασφάλιση στην Ελλάδα. Το σύνολο των ετήσιων εργοδοτικών και εργατικών εισφορών για ιατροφαρμακευτική ασφάλιση είναι 10 δισ. ευρώ από τα οποία κανένας μας δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα όχι απλώς να αλλάξει τους όρους, ούτε καν να αρνηθεί την ασφάλιση. Η απόλυτη δικτατορία!
Το ακόμα πιο παράλογο είναι στο τομέα των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων. Το κράτος με θεωρεί μωρό (τόσο με την νεοελληνική όσο και με την αρχαιοελληνική έννοια) και προσπαθεί να με προστατεύσει από τον εαυτό μου. Μου αφαιρεί το δικαίωμα να επιλέξω ιατροφαρμακευτική ασφάλιση για τον εαυτό μου, και με συνοπτικές διαδικασίες μου λέει “Πλήρωνε και μη ρωτάς”. Και αν ακόμα δεχτώ το επιχείρημα για τους μισθωτούς ότι δηλαδή αν δεν ήταν υποχρεωτική η ασφάλιση τότε ο εργοδότης θα εκμεταλλεύονταν τον μισθωτό και κανείς δεν θα είχε ασφάλιση (το οποίο είναι παράλογο αλλά δεν στέκομαι εκεί), πως μπορεί κάποιος να πει το ίδιο για τους ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ και του ΕΤΑΑ. Φανταστείτε έναν πολιτικό να λέει “Δεν θα αφήσουμε τον έμπορο ρούχων Γιώργο Παπαδόπουλο να καταδικάσει τον έμπορο ρούχων Γιώργο Παπαδόπουλο σε έναν άνθρωπο χωρίς ασφάλιση. Το κράτος θα έρθει να προστατεύσει τον Γιώργο Παπαδόπουλο” (ποιον από τους δυο είναι το πρόβλημα; ).
Η Ελλάδα είναι η χώρα με την μεγαλύτερη κατά κεφαλή δαπάνη στην ιδιωτική υγεία κάτι που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την δίψα του κόσμου για καλύτερες υπηρεσίες, σε έναν τόσο σημαντικό χώρο όπως η υγεία. Τόσοι από εμάς είναι διατεθειμένοι να δώσουν επιπλέον χρήματα από αυτά που ήδη δίνουν για καλύτερες παροχές υγείας.
Επειδή θα μπορούσαν να γραφούν σελίδες για τον παραλογισμό όσο και την απίστευτη κακοδιαχείριση αυτών των χρημάτων, όλα στο όνομα της δικής μου προστασίας, έχω να κάνω μια απλή πρόταση που δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε πολύπλοκη αλλά είναι ρηξικέλευθη.
Να μπορώ εγώ να επιλέγω την ιατροφαρμακευτική ασφάλιση που θα έχω.
Πως θα δουλεύει ένα τέτοιο σύστημα; Κατ’ αρχήν δεν θα μειωθούν οι εισφορές για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ότι πλήρωνε τόσο ο εργοδότης όσο και ο εργαζόμενος ως τώρα θα συνεχίσουν να πληρώνουν. Επομένως ούτε οι αριστεροί στενοχωριούνται επειδή γίνεται ξεπούλημα στους εργοδότες, ούτε και στραγγαλίζεται η πραγματική οικονομία με αύξηση εισφορών. Επίσης αυτές οι εισφορές εξακολουθούν να έχουν μια βασική αρχή – τα λεφτά για ιατροφαρμακευτική ασφάλιση δεν μπορούν να διατεθούν για άλλο σκοπό, δεν είναι σαν μετρητά δηλαδή να ξεχρεώσει το στεγαστικό του δάνειο και αν χρειαστεί νοσοκομειακή περίθαλψη να μην την έχει.
Αυτό που θα συνέβαινε στην πράξη είναι ότι μια απόλυτα μονοπωλιακή αγορά με υπηρεσίες πολύ κάτω από τις εισφορές που έχουμε θα αναγεννιόνταν. Η κάθε ασφαλιστική εταιρία θα έχει πια την δυνατότητα να προσφέρει ασφαλιστικά προϊόντα και να ανταγωνιστεί τόσο με το δημόσιο όσο και με τις λοιπές ασφαλιστικές εταιρίες για το αυτονόητο. Να γίνουν η επιλογή του καθ’ ενός από εμάς.
Η πρόταση αυτή
- δεν καταργεί το καθολικό της ιατροφαρμακευτικής ασφάλισης, εξακολουθεί να είναι υποχρεωτική για όλους
- δεν αυξάνει τις εισφορές ούτε για τον εργοδότη ούτε για τον εργαζόμενο
- δεν καταργεί τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία, το ΙΚΑ θα εξακολουθήσει να λειτουργεί χωρίς να υποχρεώνεται δια νόμου να αλλάξει κάτι
Δίνει το αυτονόητο που μας έχουν στερήσει τόσα χρόνια που έχουμε ξεχάσει ότι είναι δικό μας.
Το δικαίωμα στην επιλογή.
Age of Founders
Posted: March 4, 2012 Filed under: Business Leave a commentThere is general consensus in the startup ecosystem that the optimum age of founders is from 20 to 30. Big influencers such as Mike Arrington plant this belief even deeper by comparing startup founders with professional athletes that pick around 27. A number of VC firms won’t even consider older founders irrespective of their proposal and every accelerator / incubator program has a question relating to the age of the founders. If you are above 35, everyone seems to be marking a big minus in your overall proposal.
The real reasons why this consensus was built are quite straightforward. Enthusiasts and even professionals get most of their information by reading the press around startups. And the majority of news on startups covers B2C companies because
- There are more of them
- Their ability to scale is bigger than any B2B company, therefore their potential for generating profit is theoretically larger, which makes them instantly more interesting
- But most importantly, B2C companies make stuff that we can easily understand by definition. The press and blogosphere is comfortable covering them because you can make an easy-to-read story about the new photo sharing app rather than the new assembly line optimization app.
In this particular segment of companies, younger founders seem to be the norm because they are perceived (I stress the perceived and not are) to
- be more committed
- understand the Internet and generally the consumer better
- be more open to risk
- need smaller funds to start-up since their living expenses and overall needs are smaller
However, worldwide the majority of companies both in terms of revenues and in terms of absolute count are B2B companies. B2B companies are not very sexy for the blogosphere because they deal with vertical technologies, and you need a lot of context to understand what they are doing. And a typical B2B company has revenues in the order of few millions so nothing very interesting to cover.
When it comes to a B2B company an older group of founders is better suited because
- you need a sales team (yes, with real sales people not subscription pages). To build sales relationships you need years of experience on a certain field. Why? Because selling means that others trust you and trust takes time to build.
- you usually need intellectual property or deep knowledge on a particular vertical. And this takes time to build.
- You won’t see a hockey-style growth in a B2B company. You need to be persistent through the tough times and not lose the focus on your vision. And this (growth) takes time to build.
Next time, you hear a story about the age of founders you know one thing for sure. They are far more likely to be a B2C company. And that’s all you can know about this company.
Are you in Love?
Posted: February 25, 2012 Filed under: Business Leave a comment
I recently attended the wonderful Entrepreneur Week Greece event. It was an event full of great feedback for ClearGist’s business plan, international connections and inspiring talks about how to instill the entrepreneurial mindset in young people and get an ecosystem growing. Thank you Hellenic Start up Association for organizing this!
In one of the session breaks I spoke with Nick, a government employee working for a regulatory agency. He told me that way back in the 90s he had thought of using the then for-military-purposes-only GPS technology to track the location of a car. And that he proposed that to the UK university he was attending and that the university told him “Great, form a company you keep 80% of it and the university gets 20% and you can use university facilities, have access to legal services and more”. Nick being a good Greek boy immediately called his mother to tell her the good news. On hearing these news she replied “Well, your grandpa is really sick and your military draft deferment is expiring in the next 3 months so if you want to do this you should be aware that you will never see your grandpa again”. Nick decided – just like any good Greek boy – to follow mom’s advice and not pursue his venture. He was mentioning this example and he was proud in the sense of “I thought it first”. He was not saying this explicitly but he was expecting that society should give him some credit (moral or otherwise) because he thought it first.
Nick then continued and said that it is impossible in today’s environment to start a business in Greece because the judicial system takes many years before hearing bankruptcy cases and that the rights of the company owners are not adequately respected. He then said that another major reason for not starting a business in Greece is that limited liability companies have a capital requirement of 60,000 euros (which is not true, but this is besides the point) and that this is too high for a young entrepreneur therefore it is better not to start a company.
Nick, although a nice and smart guy, was the antithesis of an entrepreneur despite himself thinking otherwise. I just have one thing to say about Nick. He was not in love with the GPS thing. Because if he was in love, he would do anything to take this love to wherever he can lead it. When his mother called and said that grandpa is dying he should have said “Mom this technology called GPS can actually be used for tracking the location of a car. You know what this means? That one day every single car in the world will have this device that will know where it is so that you can get real-time directions, be located in case of an accident and much more. This will totally change the world. Sorry, what did you say about military deferment?”
And when Nick would hear about the 10 years it takes for a bankruptcy case to be settled in Greece he should have said “Well, I can always start a company in another European country and be located in Greece or not”. And when Nick would hear that the minimum capital needed to start an LLC is high he should have said “Well, we don’t need any capital now or we can form another kind of company where capital is not needed”. The point is that when you are in love with your solution to a problem you don’t stop with the first difficulty you find. Your mind can’t think in any other way than getting over the obstacle. Because your solution is beautiful and right and amazing and it will solve a huge problem and …you are in love.
Nick was expecting that someone would clear all the problems for him and that then he would start his business. Except that even if this was the case he would probably find another reason not to start because something else would be missing and he would have to wait until someone gives a solution.
Nick was not in love.
konstantinosboulis 